خویشتن اصیل را بیشتر می‌توان به صورت ایجاد تصاویر و بازنمایی‌های فرد از جهان، شناسایی خواسته‌های فردی منحصر به فرد ما و بیان آن‌ها در واقعیت و همچنین حفظ تداوم و رابطه‌مندی با تصاویر مختلف در نظر گرفت.
خویشتن اصیل متشکل از تمام تصاویر ذهنی ما به علاوه توانایی ارتباط دادن آن‌ها به یکدیگر و در نظر گرفتن آن‌ها به عنوان عامل شکل دهنده‌ی یک فرد واحد و منحصر به فرد است.
چنین تصاویری از خود تصاویری هستند که ما در زمان‌های خاص و در موقعیت‌های خاص از خودمان داریم. آن‌ها تصاویر بدنی ما را در بر دارند، چه هوشیار و چه ناهوشیار، چه واقع‌بینانه و چه تحریف شده.
خویشتن واقعی به فرد امکان می‌دهد تا در درون خودش بفهمد که «فرد» خاصی است که در فضا و زمان پابرجاست و صرف نظر از چگونگی تغییر و دگرگونی بخش‌های مختلف، به عنوان یک نهاد منحصر به فرد باقی می‌ماند.